Autoriteit en Criminaliteit deel I

Autoriteit en Criminaliteit deel I

 

 

Misdaad:
In het kort kan een definitie als volgt worden opgesteld (Wiki):
“Criminaliteit kan zeer algemeen worden gedefinieerd als alles wat door een wettelijke bepaling als misdrijf strafbaar is gesteld. Wat als criminaliteit wordt beschouwd, kan dus verschillen van maatschappij tot maatschappij, al naar gelang van de heersende normen.”
Als we het vluchtig lezen dan lijkt het te kloppen en roept het weinig vragen op, als we er iets beter naar kijken dan kunnen ons 3 zaken opvallen: Een misdrijf is iets dat door de wet strafbaar is gesteld, het kan van maatschappij tot maatschappij verschillen en het is afhankelijk van de “heersende normen”. De laatste twee zijn twijfelachtig maar daar zal ik nu geen aandacht aan besteden. De eerste is heel interessant omdat het de essentie van de grootste illusie van de mensheid, het legitiem bestaan van autoriteit, betreft.

Om een wet te maken is er een instantie nodig dat zich kan beroepen op autoriteit. Deze autoriteit kan men een mandaat geven, oftewel de toestemming en opdracht van een groep mensen om namens hun iets te doen wat de individuele leden van die groep zelf nooit zouden mogen doen. Hier zit dan ook meteen de essentie van de illusie in verscholen. Als ik onder bedreiging van geweld iemand dwing om geld aan mij te geven dan ben ik een misdaad aan het begaan maar als ik een ander het mandaat geef, om namens mij een ander te bedreigen met extreem geweld als hij geen geld geeft, dan heet dat belasting innen. Met het wetboek is het niet anders, het is een mandaat (om handelingen te verrichten die als crimineel beschouwt zouden moeten worden) dat gegeven is aan een groep mensen die geen haar beter zijn dan de gevers van het mandaat. De praktijk heeft dat al honderden jaren bewezen.

Larkin Rose heeft hier een boek en talloze artikelen over geschreven en ik heb een korte tekenfilm (9,5 minuten) van hem geselecteerd. Een buitenaards wezen land op aarde om te kijken hoe de mensen het doen op hun planeet. Tot schrik van het buitenaards wezen houden ze er een vreselijk systeem op na, namelijk een systeem met democratie en overheden. Na wat eenvoudige vragen komen het wezen en de man tot de conclusie dat democratie en autoriteit belachelijke systemen zijn.
Neem de moeite om even te kijken (Nederlandse ondertiteling is in te stellen door op het tandwieltje rechts onderin te klikken)

Als het systeem dat verantwoordelijk is voor het maken en handhaven van de “wetten” absurd is dan is het aannemelijk dat alles wat dat systeem voortbrengt ook slecht is.
Hoe zou het dan wel moeten? Daar gaan we in volgende delen beter naar kijken. Het idee dat we in een belachelijk systeem leven met absurde handhaving van wetten is al een grote stap in het bewust worden van onze samenleving.

In het volgende deel (deel 2) gaan we kijken naar de rol van taal in onze samenleving als geheel, in de berichtgeving in de media over criminaliteit in het bijzonder en hoe de media met het gebruik van eenvoudige woorden de lezer onomkeerbaar kan veranderen (beïnvloeden). Dit is het gebied van de retorica.
Zeer belangrijk in de rechtspraak, de berichtgeving over rechtspraak, de meningsvorming over rechtspraak en de uitkomsten van de rechtspraak.

Waarom is het belangrijk voor mij om de lezer aan te zetten tot het kritisch nadenken over misdaad, de rol van de overheid en de rol van de maatschappij? Dit zijn haast retorische vragen omdat het antwoord is: Omdat ik deel uit maak van de maatschappij.
Kan ik de maatschappij veranderen? Ja, zoals ik boven al aangaf, kan een gedachte niet “ontdacht” worden en elk nieuw inzicht verandert een mens blijvend. Een nieuw inzicht is als een zaadje, het plant zich voort. Als 10% van de mensen een nieuw inzicht hebben dan is het niet meer te stoppen, nog met geen enkel middel meer.
wetenschappelijke verwoording:

http://freakonomics.com/2011/07/28/minority-rules-why-10-percent-is-all-you-need/